Heidi de Vries
Blog
Wat is dat toch met die Marathon? Mijn persoonlijke beleving...
De eerste keer dat ik de Marathon in Amsterdam liep was ik volledig verrast door mijn eindtijd. Gedurende het lopen alleen maar op
mijn pace gelet en de gedachte; “ als ik maar ruim onder de 4 uur loop, dan is het goed!”
Dit lukte met 3.23 uur en ik was bij binnenkomst meer dan blij verrast!
Maar wat betekende dit voor mijn tweede marathon? Nu was er toch wel een tijd gezet waar ik dan ook weer onder moet.
Moet!?
Van wie? Ja, van wie eigenlijk?
Een mentaal vraagstuk waar denk ik veel hardlopers mee worstelen.
Voor mezelf? Omdat het in de mens zit om grenzen te verleggen? Om die trotse blik van die ander….?
Ik denk dat iedereen zo zijn eigen reden heeft om voor een Marathon te gaan trainen. Een aantal redenen kunnen zijn;
- Bucket-list dingetje
- Stok achter de deur om echt te gaan sporten
- Conditie blijft hiermee zeker op peil
- Groepsproces mooi om mee te maken, bij trainen in groepsverband
- Life-changing-experience
- Zelfvertrouwen-boost
Bij mij de wil om weer de uitdaging aan te gaan, omdat ik het groeps- en individuele proces zo mooi vindt wat om de hele marathon
heen hangt.
Maar het MOETEN van mezelf om weer die euforie te ervaren. Want koffie, drank en drugs kunnen verslavend zijn…maar het gevoel van
euforie over de finishlijn is ook ernstig verslavend, als je het mij vraagt. Trotse mensen om je heen versterken dit gevoel ook nog
eens!
Dus mijn tijd ruim verbeteren was mijn missie, en om dat gevoel van euforie voor mij te evenaren verbond ik daar ook aan dat het
dan nu ook wel binnen 3.15 uur zou moeten. Dat laatste woordje werd wel iets essentieels, dat ‘moeten’.
De weg naar de Marathon is niet alleen 20 weken trainen, maar voor mij (en ik denk voor velen) een proces met confrontaties en
overwinningen.
De confrontatie zat hem bij mij vooral in het zo graag willen presteren, mijn doel behalen en daarmee op een grensgebied balanceren
tussen goed of teveel trainen, te weinig rust, te weinig goed zorgen voor mezelf…wat uiteindelijk ervoor zorgt dat je lijf uitgeput
raakt.
De laatste week van de marathontrainingen kwam voor mij alles wat teveel op spanning te staan en gaf mijn lichaam toch signalen dat
de grens wel was bereikt. Een punt waarop gevoelens als; boos op mezelf dat ik het zover had laten komen, teleurstelling en
verdriet over het wellicht niet starten na keiharde inzet 20 weken lang.… Daarbij komend een tijdelijk gebrek aan relativering;
-)…… Want de wereld vergaat niet, ook al voelt het eventjes als een persoonlijk drama!
Het relativeringsvermogen kwam gelukkig snel terug door onder andere ook onderdeel te zijn van de club, maar het was wel even een
rollercoaster, waar ik uiteindelijk veel van heb geleerd.
Misschien ben ik juist hierdoor heel ontspannen de Marathon toch gestart en heb ik echt genoten van elke minuut en zelfs van elke
kilometer! Met als beloning toch mijn doel gehaald en mijn shot Euforie toegediend gekregen!
Maar terugkijkend op mijn proces ernaar toe, ben ik in persoonlijke valkuilen gevallen (ondanks dat ik deze al kende). Kracht en
valkuil raken elkaar. Ondanks alle goede begeleiding en adviezen ben jezelf degene die dit moet gaan inzien. Voorkomen dat je in
een tunnelvisie belandt, waarin je adviezen niet meer hoort en een schema en je doel alleen leidend wordt.
De Marathon en alles eromheen kan werken als een spiegel die je laat zien wie je bent. Dat is voor mij ook de reden dat de Marathon
(en hardlopen is zijn algemeenheid) een prachtige uitdaging is.
Een Marathon loop je niet met een masker, filter of bepaalde status. De puurheid en de pure emotie die je ziet en ervaart bij jezelf en anderen; dat is voor mij de magie.
Die magie, dat proces, dat gun ik iedereen. Op welke afstand je dan ook je grens verlegd, op welke manier dan ook. Fysieke en
mentale groei, daar doe je het voor!